Αντιμετωπιζοντας τα συναισθηματα ως ενεργεια!

Για τον αναζητητή του εαυτού, τον θεραπευτή, τον πνευματικό επίδοξο δάσκαλο ή για οποιονδήποτε αναζητά τη συνειδητότητα, είναι επιτακτικό να κατανοηθεί ο λόγος που τα συναισθήματα, τα γεγονότα και οι καταστάσεις βιώνονται ως έχουν. Ο θυμός χωρίς κάποια ετικέτα (χαρακτηρισμό) είναι ενέργεια διαφορετικής μορφής από τη θλίψη. Η θλίψη είναι ενέργεια διαφορετικής μορφής από το μίσος. Όταν όλα αυτά βιωθούν χωρίς ετικέτες (χαρακτηρισμούς), η επίκριση (δεν πρέπει να νιώθω θυμό), η αξιολόγηση (ο θυμός είναι κάτι κακό) και η σημασία (τι σημαίνει για μένα ο θυμός, ή τι θα λένε για μένα οι άλλοι όταν είμαι θυμωμένος;) αφαιρούνται και μένει μόνο η ενέργεια. Η ενέργεια χωρίς κάποια μορφή χαρακτηρισμού είναι πολύ δύσκολο να μας κάνει να νιώσουμε άσχημα.

Καθώς παρακολουθείτε ένα συναίσθημα μέσα σας, αρχίστε να το νιώθετε σαν ενέργεια. Δείτε το συναίσθημα σαν ενέργεια που κινείται μέσα στο σύστημά σας. Αν το συγκεκριμένο συναίσθημα έχει δυσάρεστους συσχετισμούς, η ενέργεια έχει την τάση να γίνεται ισχυρότερη επειδή ήταν περισσότερο απωθημένη. Σταδιακά, η ενέργεια αρχίζει να κινείται από μόνη της. Αυτό μπορεί να χρειαστεί πέντε ή δέκα λεπτά, πέντε μέρες ή πέντε δευτερόλεπτα. Δεν υπάρχει βιασύνη, ούτε προαίρεση (σκοπός), μόνο αποχαρακτηρισμός και παρακολούθηση των συναισθημάτων ως ενέργεια.

Καλείστε να εστιάσετε στο συναίσθημα, ως ενέργεια, είτε είναι ευχάριστο είτε δυσάρεστο. Η υποκείμενη υπόθεση που χρησιμοποιούμε είναι η άποψη πως καθετί είναι ενέργεια. Τα συναισθήματά σας είναι ενέργεια, η καρέκλα είναι ενέργεια, καθετί είναι ενέργεια με διαφορετικές μορφές και σχήματα.

Πριν από μερικά χρόνια έλαβα ένα πολύ συνταρακτικό και ανησυχητικό τηλεφώνημα. Ποτέ πριν δεν είχα κρίση άγχους, αν και, ως ψυχοθεραπευτής, είχα βοηθήσει ανθρώπους με τέτοιο πρόβλημα πολλές φορές. Μετά το τηλεφώνημα το σώμα μου πάγωσε, ένιωθα την καρδιά μου να συνθλίβεται και έτρεμα από φόβο. Πραγματικά δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Προσπάθησα να το καταπολεμήσω, να αντισταθώ. Ήταν τρομερό. Αργότερα, έλεγα στον εαυτό μου «δεν βλέπω την ώρα να με ξαναπιάσει κρίση άγχους». Γιατί; Επειδή υπήρχε τόση ενέργεια που παρέμεινε ανεκμετάλλευτη την πρώτη φορά.

Μετά από δύο εβδομάδες πάλι τα ίδια: η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, το στόμα μου ήταν ξερό και το σώμα μου παγωμένο από τον τρόμο. Ωστόσο, αυτή τη φορά, διατηρώντας μια «παρατηρητική παρουσία», συνειδητοποίησα τι συνέβαινε. Ξάπλωσα στο πάτωμα και εστίασα την προσοχή μου στο σώμα μου, στο φόβο και στα αισθήματα ως ενέργεια. Είχα διάθεση του τύπου «πάρε με όπου θες».