Matthew McConaughey: The sea of trees

Κρίστοφερ Μπάκ:Το δάσος στην ταινία σίγουρα φαινόταν μαγικό.Ξέρετε, όταν εισήλθε στο δάσος, ήταν σαν να μπήκε σε ένα μέρος, όπου ο χρόνος σταματάτησε.Πιστεύετε, πως μόνο μέσα από το ταξίδι προς το εσωτερικό μπορεί κανείς να φτάσει στην αυτό-συγχώρεση και την σωτηρία?

Κέν Κάο: Πραγματικά πιστεύω ότι αυτό ισχύει.Θεωρώ, ότι πρόκειται για μια ιστορία σχετικα με πολλά πράγματα.Αλλα, όπως και στην  πραγματική ζωή, η ζωή είναι μέρος άλλων πραγμάτων και ένα από τα πράγματα που μας ξεφεύγει είναι να κοιτούμε από την εσωτερική οπτική γωνία.Θεωρώ ότι είναι πολύ εύκολο να μας αποσπάσουν όλα τα πράγματα που υπάρχουν τριγύρω μας και το τι έχουμε.Σε γενικές γραμμες πιστεύουμε, ότι αυτά θα μας δώσουν χαρά, και ευχαρίστηση, αλλά ουσιαστικά γνωρίζουμε, ότι η ευχαρίστηση θα έρθει όταν θα βρούμε την αποδοχή στο εσωτερικό μας.Όταν θα κοιτάμε την ζωή μας και θα ήμαστε ήρεμοι και γνώστες των πραγμάτων  που πρέπει να φέρουμε είς πέρας όσο βρισκόμαστε εδώ.Ακόμη ένα στοιχείο της ταινίας είναι το πως ο καθένας επεξεργάζεται με διαφορετικό τρόπο τον χαμό και τις ενοχές, με τον δικό του διαφορετικό τρόπο.

Λιάν Μπάκ: Ναι εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, στην ταινία, ήταν το γεγονός, ότι όταν συνειδητοποίησε, ότι κάποιος άλλος χρειαζόταν βοήθεια εκτός από τον εαυτό του, κινητοποιήθηκε και παραμέλησε την δικιά του λύπη και το θρήνος και την ντροπή και τις ενοχές του, για να σώσει εκείνο το άτομο.Νομίζω, ότι εν τέλει εκείνη η συμπονετικιά του φύση, ήταν και εκείνο που τον έσωσε.

Κεν Κάο: Συμφωνώ και τις δικιές σας προτάσεις.Χαίρομαι που σας πυροδοτήσαμε τέτοιες σκέψεις