Από τη Δρ. Τζούντιθ Ορλόφ (Πτυχιούχος Ιατρικής).

Η μοναξιά επηρεάζει μερικούς ανθρώπους περισσότερο από άλλους. Αλλά γιατί συνεχίζει και συμβαίνει αυτό, δεν είναι πάντα εμφανής, ακόμη και στα έμπειρα μάτια ενός παραδοσιακού γιατρού. Στη ιατρική πρακτική και στα εργαστήρια μου, έχω εκπλαγεί με το πόσοι άνθρωποι, ευαίσθητοι, που έχουν μεγάλη ενσυναίσθηση -εγώ τους αποκαλώ « ανθρώπους με ευαισθησία και ενσυναίσθηση» έρχονται να με συμβουλευτούν, βρίσκονται μόνοι, ψάχνουν έναν ερωτικό σύντροφο, αλλά μέχρι τώρα είναι ελεύθεροι. Ο λόγος δεν είναι απλά ότι δεν υπάρχουν ‘’συναισθηματικά διαθέσιμοι άνθρωποι ‘’ εκεί έξω’’ ούτε ότι η ‘’εξάντληση’’ τους μπορεί να παρομοιάζεται με νευρωτικές διαταραχές. Προσωπικά και επαγγελματικά, έχω ανακαλύψει ότι κάτι άλλο συμβαίνει εδώ.

Αυτοί που έχουν ενσυναίσθηση , είναι ένα μοναδικό είδος ανθρώπων. Ενώ άλλοι ευδοκιμούν ως ζευγάρια, για τους ανθρώπους με συναίσθημα και ενσυναίσθηση όπως εγώ, η σύμπνοια δυσκολεύει τη κατάσταση, μπορεί να μας προκαλέσει τάση φυγής. Γιατί? Έχουμε τη τάση να διαισθανόμαστε και να απορροφάμε την ενέργεια του συντρόφου μας, υπερφορτωνόμαστε, γινόμαστε ανήσυχοι ή νοιώθουμε εξαντλημένοι όταν δεν υπάρχει χρόνος για αποσυμπίεση στο δικό μας χώρο. Είμαστε σούπερ-ανταποκριτές; η αισθητήρια εμπειρία μας στις σχέσεις, ισοδυναμεί με την αίσθηση όταν πιάνουμε αντικείμενα με πενήντα δάχτυλα αντί πέντε. Δραστήριοι, ευαίσθητοι άνθρωποι αποφεύγουν εν άγνοια τους να κάνουν ερωτικές σχέσεις, γιατί βαθιά μέσα τους έχουν το φόβο ότι αυτό θα τους ‘’καταβροχθίσει’’. Ή αλλιώς, αισθάνονται καταπιεσμένοι όταν συνδυάζεται με έναν εκνευριστικό, περιορισμένο τρόπο ζωής. Εάν αυτό δεν είναι αντιληπτό, οι άνθρωποι που έχουν ενσυναίσθηση, θα παραμείνουν πάντα μόνοι; Θέλουμε τη συντροφικότητα, αλλά, παραδόξως, δεν νοιώθουμε ασφάλεια. Ένας τέτοιος ασθενής μου είπε, «Αυτό μου λύνει την απορία γιατί στα τριάντα δυο μου χρόνια, έχω κάνει μόνο δυο σοβαρές σχέσεις, και οι δυο δεν έχουν κρατήσει πάνω από χρόνο.»

Leave a Reply

Your email address will not be published.