τού Γιώργου Οικονομίδη

 

Ανάμεσα στίς τόσες δογματικές “διαμάχες” τών πιστών τού Κυρίου (πού λυπάμαι νά πώ ότι κατάντησαν οι “διαμάχες” αυτές τήν Εκκλησία τού Χριστού μιά κακή μαρτυρία, πού δέν συνίσταται σέ Χριστιανούς), έχουμε καί μιά άλλη “διαμάχη” Χριστιανών (πού εύχομαι νά παραμείνει στά… εισαγωγικά της) και αυτή είναι γιά τήν ψυχή, εάν δηλαδή μετά τόν θάνατο της περνά πλέον σέ ασυνείδητη ή ενσυνείδητη κατάσταση. Αυτό παρακαλώ θέλω νά δούμε στό παρόν μας άρθρο.

 

Τί είναι όμως ό θάνατος;

Ο θάνατος τού ανθρώπου είναι καρπός τής αμαρτίας. Όσο η αμαρτία επιμένει άλλο τόσο θά επιμένει καί ό θάνατος νά υφίσταται.

Ο θάνατος όμως γιά τόν πιστό τού Χριστού, εφόσον πλύθηκε από τίς αμαρτίες του μέ τό Αίμα τού Ιησού Χριστού, δέν μπορεί νά θεωρηθεί πλέον ώς αποτέλεσμα τής αμαρτίας, αλλά ώς ένα στοιχείο πολύ σημαντικό γιά τόν αγιασμό τού πιστού. Αυτό σημαίνει ότι μέ τόν θάνατο επήλθε πλέον η τελειοποίηση τής νέκρωσης τού πιστού ώς πρός τήν αμαρτία. Νεκρώθηκε ο πιστός ώς πρός την αμαρτία διότι δέν αμαρτάνει πλέον μέ τό νεκρό του σώμα.

Κάποιοι Χριστιανοί όμως, κηρύττουν, μέ φανατισμό τολμώ νά πώ, ότι η ψυχή τού ανθρώπου μετά από τήν έξοδο της από τό σώμα, μέ τήν αιτία τού θανάτου δηλαδή, περνάει σέ μιά ασυνείδητη κατάσταση ύπνου, έως ότου γίνει ή ανάσταση τών νεκρών, όπου καί θά ξυπνήσει από τόν ύπνο. Υποστηρίζουν δέ, ότι, ή ψυχή, τού πιστού συγκεκριμένα, δέν βρίσκεται στήν Παρουσία τού Θεού κατά τήν ύπνωση της.

Leave a Reply

Your email address will not be published.