Πριν από πολλά χρόνια, διάβασα κάτι πολύ ωραίο, το οποίο, όμως, δε θυμάμαι ούτε ποιος το έγραψε ούτε που το διάβασα.

Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι το νόημα που πηγάζει από το συγκεκριμένο κείμενο.

“Ο Θεός, ως δημιουργός, αγάπησε τόσο πολύ τον άνθρωπο, που δε θέλησε να αποχωριστεί ποτέ το δημιούργημά του. Θέλοντας να είναι συνεχώς μαζί μας, αλλά και, συγχρόνως, να μην παρεμβαίνει στο δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης, αποφάσισε να κρυφτεί. Και κρύφτηκε τόσο κοντά και τόσο μέσα μας, που δεν μπορούμε καν να το αντιληφθούμε. Πού κρύφτηκε, λοιπόν, ο Θεός; Μέσα στην ψυχή μας!”.

Δεν είμαστε μόνο σώμα. Και σίγουρα, δεν είμαστε μόνο πνεύμα. Είμαστε πάνω από όλα ψυχές. Ψυχές οι οποίες επιζητούν ΜΟΝΟ τελείωση. Και η τελείωση πρόκειται να πραγματοποιηθεί, μόνο μέσα από μια διαρκή πνευματική προσπάθεια εξέλιξης, η οποία θα πρέπει να κατευθύνεται από ανιδιοτελή ΑΓΑΠΗ.

Το να ακούμε την ψυχή μας ή την εσωτερική μας φωνή δεν αποτελεί εκδήλωση εγωισμού, όπως το κοινωνικό status quo μάς έχει μάθει να πιστεύουμε. Η απόλυτη υπακοή στη διαίσθηση ή στο ένστικτό μας αποτελεί βασική υποχρέωσή μας. Εάν επιθυμούμε ευτυχία, χαρά και υγεία, θα πρέπει πάντα να ακολουθούμε το ένστικτό μας. Θα πρέπει πάντα να ακολουθούμε τις δικές μας επιθυμίες, τα δικά μας «θέλω» και τα δικά μας «πιστεύω». Θα πρέπει πάντα να εκφραζόμαστε και να συμπεριφερόμαστε ελεύθερα, χωρίς να μας ενδιαφέρει η άποψη τρίτων. Ούτε φυσικά και η γνώμη των αγαπημένων μας συγγενών και «φίλων».

Πόσοι από εμάς δεν «παραπλανηθήκαμε» από δικούς μας ανθρώπους, τους οποίους (απαράδεκτα) αφήσαμε να μας επηρεάσουν στις εκάστοτε αποφάσεις μας;

Leave a Reply

Your email address will not be published.