«Δεν ήθελα να έρθω, ο αδερφός μου με ανάγκασε», λέει Αμπντούλ, ένας άνδρας περίπου 30 ετών με αδύναμη φωνή που δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί τον έστειλαν στο ναό. «Μου είπαν ότι θα με πάνε στο γιατρό και μου πήραν 90 δολάρια για αυτό. Ζαλίζομαι και έχω πονοκεφάλους», προσθέτει.

Βρίσκεται σε ένα κελί με έντονη δυσοσμία, ενώ συχνά παιδιά τον πλησιάζουν για να τον κοροϊδέψουν. Ο Σαχ Τέμορ Μοσαμίμ, διευθυντής του ψυχιατρικού νοσοκομείου της Καμπούλ, εννοείται πως τονίζει ότι δεν υπάρχει επιστημονικό υπόβαθρο στη θεραπεία. «Οσο επιθετικός κι αν είναι ο ασθενής, αν δεν του δώσεις φαγητό για 40 ημέρες θα γίνει πιο ήσυχος. Στο Αφγανιστάν είναι παράδοση να αντιμετωπίζουν έτσι τα άτομα με ψυχικά προβλήματα».

Αυτό που φοβάται περισσότερο ο Μοχάμεντ και ο Αμπντούλ είναι πως δεν τους έβαλαν στο κελί για να θεραπευτούν, αλλά για να πεθάνουν. Από το κελί τους βλέπουν τους πρόχειρους τάφους εκείνων που δεν έφυγαν ποτέ από εκεί. Μερικές οικογένειες δεν επιστρέφουν για να πάρουν τους «ασθενείς», που μπορεί να παραμείνουν 6-8 μήνες έγκλειστοι, μέχρι που τελικά αφήνουν την τελευταία τους πνοή. (iefimerida)