Jane Goodall: Σποροι Ελπιδας!

Αντί τούτου λοιπόν, η Γκούνταλ πρότεινε μια σειρά απο απλές αλλαγές στο περιβάλλον των χιμπατζήδων που θα βελτίωνε την ποιότητα ζωής τους, και ο ΜακΝτόναλντ βοήθησε από το παρασκήνιο για να υλοποιηθούν. «Εκείνο που έμαθα τότε είναι, να μην υπονομεύουμε την εικόνα των ανθρώπων.Να μην προσπαθούμε να κάνουμε κάτι δημόσια, μέχρι να δοκιμάσουμε όλους τους τρόπους, χωρίς να να το γνωστοποιήσουμε.Αυτό έχει αποδειχτεί μεγάλη βοήθεια.» μας είπε, κυρίως σε μέρη όπως η Αφρική και η Κίνα. Φυσικά, ο Ζάκερμαν θεωρήθηκε υπεύθυνος για τις βελτιώσεις στην ζωή των αιχμάλωτων χιμπατζήδων. «Δεν με ενόχλησε καθόλου, από την στιγμή που έγινε εκείνο που είχε σημασία.» εξηγεί η Γκούνταλ. Η ικανότητα να βλέπει κανείς την ευρύ εικόνα μπορεί να εξηγήσει, εν μέρει, την επιτυχία της ως ακτιβίστρια.Πλαισιώνει την μεταμόρφωση της στο 1986, και μια συνδιάσκεψη με θέμα τους χιμπατζήδες που οργανώθηκε από την Ακαδημία Επιστημών του Σικάγο, για να συμπέσει με την δημοσίευση του  Οι Χιμπατζήδες του Γκόμπη.

Μέχρι τότε, είχε αφιερώσει 25 χρόνια στο πεδίο, πήρε το διδακτορικό της, καθιέρωσε το Ρεύμα Γκομπη Ερευνητικό Κέντρο, παντρεύτηκε, μεγάλωσε έναν γιο και σημείωσε περαιτέρω ριζοσπαστικές παρατηρήσεις στην κοινωνία των χιμπατζήδων – συμπεριλαμβανομένου , διορατικότητας στην επικοινωνία μεταξύ χιμπατζήδων, τις σεξουαλικές σχέσεις, το δέσιμο μεταξύ μητέρας και νεογνού, εμπόλεμες καταστάσεις μεταξύ κοινωνιών, και κανιβαλλισμού.Στην ηλικία όμως των 52 απομακρύνθηκε από το πεδίο και στράφηκε προς την ζωή στο δρόμο. Περισσότερο απο μισό αιώνα, από τις πρώτες σχεδιασμένες βελτιώσεις στις συνθήκες ζωής των χιμπατζήδων στο Ζωολογικό Κήπο του Λονδίνου, η Γκούνταλ, εξακολουθεί να μάχεται σθεναρά εκ μέρους των αιχμάλωτων χιμπατζήδων.Στην περίοδο του 1980 εξέφρασε ηθικές ανησυχίες ως προς την χρήση τους στην ξενομεταμόσχευση, που οδήγησε την ιατρική κοινωνία να απομακρυνθεί από αυτήν την άσκηση.